در طول غیبت امام عليه السلام عده زیادی بودند که ادعای نیابت امام زمان و یا امام زمانی داشته اند
در ميان شيعيان، گروهي از همان آغاز غيبت به كذب و افترا، ادعاي بابيت و سفارت نمودند كه برخي از آنها عبارتند از:
یک: ابومحمد شريعي؛ وي كه از اصحاب امام يازدهم عليه السلام بود، نخستين شخصي است كه «بابيت» را به دروغ مدعي گرديد و اين مقام را به خود نسبت داد
دو: محمد بن نصير نميري؛ مؤسس فرقه ي «نصيريه» كه پس از ابومحمد شريعي ادعاي بابيت نمود و از غلات است و حضرت حجت عليه السلام او را لعن فرمود، هنگام مرگ زبانش سنگين شد، به گونه اي كه وقتي پيروانش از او پرسيدند باب بعد از تو كيست؟ او با لكنت گفت: احمد. پيروانش مقصود او را كه غرض كدام احمد است، نفهميدند و به سه فرقه تقسيم شدند: فرقه اي گفتند: مقصود او احمد فرزندش است و فرقه ي دوم گفتند: احمد بن موسي بن الفرات است و فرقه ي سوم به احمد بن ابي الحسين بن بشر گرويدند و هر سه ي آنان ادعاي بابيت نمودند
سه: حسين بن منصور حلاج، عارف مشهور، از مدعيان بابيت
چهار: ابوجعفر، محمد بن علي شلمغاني معروف به ابن ابي العزاقر از مدعيان بابيت
پنج: ابوبكر، محمد بن احمد بن عثمان بغدادي، برادرزاده ي ابوجعفر محمد بن عثمان بن سعيد عمري سفير دوم حضرت حجت عليه السلام از مدعيان بابيت
شش: احمد بن هلال كرخي (180 – 267 ه-.ق) از مدعيان بابيت؛ درباره ي وي گفته اند: كان غاليا متهما في دينه… ورد فيه ذموم عن سيدنا أبي محمد العسكري
هفت: ابودلف مجنون، محمد بن مظفر الكاتب ازدي، صاحب كتاب «اخبار الشعراء» از مدعيان بابيت
هشت: عبدالله بن ميمون القداح در سال 251 ه-. ق مدعي نيابت خاصه گرديد
نه: يحيي بن زكرويه (ذكرويه) درسال 281 ه-. ق مدعي نيابت خاصه و باب امام گرديد
ده: محمد بن سعد شاعر كوفي متوفاي سال 540 ه-.ق مدعي باب امام گرديد
یازده: احمد بن حسين رازي متوفاي سال 670 ه-.ق مدعي باب امام گرديد
دوازده: سيد شرف الدين ابراهيم متوفاي سال 663 ه-.ق؛ مدعي نيابت خاصه و باب امام گرديد. سپس مدعي امامت شد. از شيراز به خراسان رفته، مدتي در خراسان بود و هنگام برگشتن به شيراز داعيه ي خود را آشكار كرد
سیزده: حسين بن علي اصفهاني كاتب متوفاي 853 ه-.ق صاحب كتاب ادب المرء
چهارده: علي بن محمد سجستاني بغدادي متفواي سال 860 ه-.ق صاحب كتاب ايقاظ
پانزدهم: محمد نوربخش، رئيس و مؤسس فرقه ي نوربخشيه (795 – 896 ه-.ق)؛ در سال 826 ه-.ق مدعي نيابت و باب امام گرديد و سپس مهدويت خود را اعلام نمود
شانزده: سيد محمد هندي متوفاي سال 987 ه-.ق؛ وي كه اديب و شاعر بود، در مشهد مي زيست و مدعي بابيت گرديد
هفده: محمد بن فلاح مشعشع رئيس مشعشعين خوزستان كه دعوي نيابت خاصه و بابيت نمود. سپس مدعي مهدويت شد و در سال 841 ه-.ق دعوت خود را آشكار نمود. وي سال ها در خوزستان حكومت نمود تا آن كه در سال 870 ه-.ق وفات يافت
هجده: عباس فاطمي؛ در اواخر قرن هفتم مي زيسته ادعاي بابيت خاصه و مهدويت نمود. وي داراي پيرواني بوده و دولتي تشكيل داد و شهر فاس را تصرف نمود و در پايان كار به مكر و حيله به قتل رسيد و دولت وي منقرض گشت
نوزده: درويش رضا قزويني؛ متوفاي 1041 ه-.ق مدعي بابيت بود و در عصر شاه صفي صفوي خروج كرد. وي از طايفه ي مانلو است و در زي درويشان و قلندران به سياحت پرداخت. سپس به مقام رياست و رهبري رسيد
بیست: شيخ مهدي مشهدي متوفاي 1291 ه-.ق داراي تأليفاتي چون الاسرار و الملاحم مدعي بابيت گرديد
بیست و یک: سيد علي مشهدي بزاز كه در زمان سلطنت سلطان سليمان صفوي مي زيسته مدعي بابيت گرديد
بیست و دو: محمد فاسي مغربي متوفاي 1095 ه-.ق صاحب كتاب سبيل الاولياء مدعي بابيت گرديد
بیست و سه: ميرزا محمد هروي؛ مدتي در هندوستان بود و تأليف هايي دارد كه نظم كلمات قصار حضرت اميرمؤمنان (ع) از آن جمله است. وي در زمان فتحعلي شاه قاجار پس از آن كه مدعي بابيت گرديد، به قتل رسيد
بیست و چهار: محمد بن عبدالله حسان المهدي، پس از تحصيل در علوم ديني به حج رفت و از مكه به صومال بازگشت و از مدعيان اصلاح بود و در سال 1899 ميلادي خود را باب و سپس مهدي موعود اعلان نمود. وي مؤسس فرقه ي صالحيه است
بیست و پنج: محمد احمد بن عبدالله سوداني (1843 – 1885 م) از خاندان سادات حسيني، پس از تكميل علوم ديني به حج رفت و در بازگشت از مكه ي مكرمه خود را باب امام سپس مهدي موعود اعلام نمود و تمام قبايل كردخان و دارخور و بحر الغزال و سودان شرقي با وي بيعت كردند او به جنگ با انگليسي ها كه سودان را تصرف كرده بودند پرداخت و خرطوم پايتخت سودان را فتح نمود و در ام درمان وفات يافت
امروزه هم کسانی هستند که ادعای نیابت و یا ادعای امام زمانی می کنند که انسان همواره باید در این مسائل هوشیار عمل کند
—
به کانال صاحب الامر در تلگرام بپیوندید